മൗനം....

മാഞ്ഞു പോകാതെ.....

ആത്മാവിന്റെ താളം....

അക്ഷരത്തെറ്റ്

പുൽനാമ്പുകൾ....

തണൽ മരങ്ങൾ....

സഹയാത്രികർ

ഉടമ്പടികളൊന്നുമില്ലാതെ...

മൗനത്തിന്റെ മതിൽക്കെട്ട്...

ബന്ധങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരുനാൾ

അയാളുടെ ജീവിത വഴിയിൽ അവളൊരു മതിൽ പണിത് തീർത്തു.

മൗനത്തിന്റെ കനത്ത വന്മതിൽ...

ജീവിതത്തിൽ ഉടനീളം അങ്ങനെയൊന്ന് അഭിമുഖീകരിക്കാത്ത അയാൾ എന്തിനെന്നറിയാതെ... ആ മതിൽ കെട്ടിനുള്ളിലെ ഏകാന്തതയുടെ തടവറയിൽ കാലങ്ങളോളം കഴിഞ്ഞു കൂടി.കാലക്രമേണ

അങ്ങിനെയൊരു മതിൽ പണിത് തീർത്തകാര്യം അവളും മറന്നു പോയിരുന്നു.

ഒരുപക്ഷേ അയാളുടെ നിയോഗമായിരിക്കാം അത്...!

മൗനത്തിന്റെ ഇരുട്ടറകളിൽ കിടന്ന് ഹൃദയം പൊട്ടി പിളരുമ്പോഴും

അയാളുടെ ചിന്തകൾ നീണ്ടു പോകുകയായിരുന്നു.

എന്തിനായിരുന്നു അടുത്തത്..?

ആ അടുപ്പത്തിനിടയിൽ എന്തെങ്കിലും ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നോ....അതുമില്ല.അത് പ്രണയമായിരുന്നോ....അല്ല..!

അത് സൗഹൃദം തന്നെ ആയിരുന്നില്ലേ..? അയാളുടെ മനസ്സ് പറഞ്ഞു...അതേ...

അത് യഥാർത്ഥ സൗഹൃദമായിരുന്നു.

ജീവിതത്തിൽ എവിടെയും കണ്ടെത്താൻ കഴിയാതിരുന്ന സൗഹൃദം...അത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് പ്രലോഭനങ്ങളിൽ വീഴ്ത്തുകയോ...സ്വയം വീഴുവാനോ അയാൾ ശ്രമിക്കാതിരുന്നത്.

ആ ബന്ധത്തിന് അയാൾ വലിയൊരു വില കല്പിച്ചിരുന്നു.

ആരും കല്പിക്കാത്ത വില.

പിന്നീടയാൾ ഒന്നും ഓർക്കാതെയായി.

ദിവസങ്ങളും മാസങ്ങളും വർഷങ്ങളും കഴിഞ്ഞുപോയി...

പിന്നീടെപ്പോഴോ കാലപ്പഴക്കത്താൽ 

ആ മൗനത്തിന്റെ കനത്ത മതിൽ കെട്ടിന്റെ കെട്ടുറപ്പ് നഷ്ടപ്പെട്ടപ്പോഴോ എന്തോ...

അത് എങ്ങനെയൊക്കെയോ

അടർന്നു വീണപ്പോൾ വീണ്ടുവിചാരമെന്നോണം അവൾ

ആ തടവറയിലേക്ക്  വീണ്ടും വന്നെത്തി

നോക്കി.പക്ഷേ...

അവിടെ അവൾക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞത് അവസാന നിമിഷം വരെ ചെയ്ത തെറ്റെന്താണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിക്കാതെ ആർക്ക് വേണ്ടിയും കാത്തു നിൽക്കാതെ 

സ്വയം ഉരുകി തീർന്ന അയാളുടെ ദ്രവിച്ച് തുടങ്ങിയ അസ്ഥികൂടമായിരുന്നു...!