ഓരോ ദിവസവും കണ്ണ് തുറക്കുന്നത്
പ്രതീക്ഷകളുടെ അറ്റമില്ലാത്ത സ്വപ്നങ്ങളിലാണ്‌..
കൂരിരുട്ടില്‍ വെള്ളി വെളിച്ചം തെളിയുന്നതും കാത്തു നാമോരോരുത്തരും..
മനസ്സിലെ ചില ഇഷ്ടങ്ങൾ... സ്വപ്‌നങ്ങളും...ഓർമ്മകളും മാത്രമാണെന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നത്‌. കണ്ണുകളില്‍ ഇരുള്‍ മൂടുമ്പോഴാണ്..എങ്കിലും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ വയ്യല്ലോ..വീണ്ടും ആ പ്രകാശം തെളിയുമെന്ന്...?
മധുര സ്വപ്നങ്ങള് ചാറ്റല്‍ മഴയായും
നഷ്ട സ്വപ്നങ്ങള് പേമരിയായും പെയ്തിറങ്ങി
യിട്ടും...ഇനിയും ബാക്കിയാകുന്നു...ജീവനും,ജീവിതവും.
എങ്കിലും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ വയ്യല്ലോ..
ഏത് കൂരിരുട്ടിലും വെളിച്ചം വിതറാന്‍ പാകത്തില്‍
ഒരു മെഴുകുതിരി കത്തി നില്‍പ്പുണ്ടാവും..എന്ന്.
കൊഴിഞ്ഞു വീണ സ്വപ്നങ്ങള് കൊണ്ട് മനസ്സില്‍ ഞാനൊരു കളിവീടുണ്ടാക്കി.. ദുഃഖംകൊണ്ട് ഞാനതിനു അടിത്തറപാകി... വേദനകൊണ്ട് ഞാനതിനെ കെട്ടിപ്പൊക്കി... കണ്ണുനീര്‍കൊണ്ട് ഞാനതിനെ ദിനവും നനച്ചു... മൌനം കൊണ്ട് ഞാനതിനെ തേച്ചുമിനുക്കി... ക്ഷമ കൊണ്ട് ഞാനതിനു നിറമേകുകയും ചെയ്തു. മനസ്സുകൊണ്ട് ഭംഗിയായി ജീവിത ചിത്രം വരച്ചു..
പുഞ്ചിരി നിറഞ്ഞൊരു കളിവീടിന്‍ മുറ്റത്ത്‌.. വേരുകള്‍ മുളക്കാത്ത ചെടികള്‍ നട്ടു.
ഇലകള്‍ തളിര്‍ക്കാത്ത ചെടികള്‍ കൊണ്ട് പൊന്‍വസന്തമൊരുക്കാന്‍ കാത്തിരുന്നു.
എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളില്‍ നീ ഉണ്ടായിരുന്നു.
എന്റെ മൗനത്തിലും നീ ഉണ്ടായിരുന്നു.
ഒരു നാള്‍ നഷ്ട്ടപെടലിന്‍റെ വേദനയിലും നീ ഉണ്ടായിരുന്നു..
എങ്കിലും നിന്നോടുള്ള സ്നേഹം ബാക്കി വെച്ച്
നിന്റെ ഇനിയുള്ള ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് തന്നെ ഞാൻ വിടപറഞ്ഞു പോകുമ്പോള്‍
നിനക്ക് ഞാന്‍ എന്ത് ബാക്കി വെക്കണം?
ഒന്നുമില്ല പകരം തരാന്‍... ഒന്നും..
