കൈവിരൽതുമ്പുകളുടെ ദ്രുതചലനങ്ങളിൽ കൂട്ടിച്ചേർക്കപ്പെടുന്ന അക്ഷരങ്ങൾ..പിന്നീടത് വാക്കുകളായും... കഥയായും, കവിതയായും രൂപപ്പെടുന്നതിന് പിന്നിൽ പല കാരണങ്ങളുമുണ്ടാകും.ചിലപ്പോൾ നഷ്ടപ്രണയം,സൗഹൃദം,വേർപാട്,അതിലെ സ്ഥായിയായ നൊമ്പരം,ദുഃഖം,വേദന. അങ്ങിനെ നീണ്ടുനീണ്ടുപോകും കാരണങ്ങൾ.ചിലപ്പോൾ അതെല്ലാം കൂടി ഒരു തീച്ചൂളപോലെ ആളിക്കത്തും... ഇവിടെന്നാണ് പലരും എഴുതി തുടങ്ങുക...മനസ്സിലെ ആശയങ്ങളും,മറ്റും.എഴുതപ്പെടുന്ന വരികളിൽ ഈണം വന്നാൽ അത് കവിതയായും, നീണ്ടുപോയാൽ കഥയായും,വളരെ ശോഷിച്ചുപോയാൽ അത് ഓർമ്മക്കുറിപ്പായും രൂപാന്തരം പ്രാപിക്കും.നമ്മൾ എഴുതപ്പെടുന്ന വാക്കുകളും,അതിലെ ആന്തരീകാർത്ഥവും എല്ലാരും തിരിച്ചറിയണമെന്നില്ല.പക്ഷെ ചിലർ തിരിച്ചറിയും,ഓരോ മനുഷ്യരിലും എന്നും നിലനിൽക്കുന്ന സ്ഥായിയായ ഒരു ഭാവമുണ്ട്.അത് സന്തോഷമല്ല.ദുഖവും,വേദനയും മാത്രമാണ്.
ജീവിതത്തിൽ കൈവിട്ടുപോയാൽ കൂട്ടിച്ചേർക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒന്നുണ്ട്.അത് ചിലബന്ധങ്ങളാണ്.ഇന്നിന്റെ കാലത്ത് ബന്ധങ്ങക്ക് മാറ്റു കുറവാണ്.വൈഷ്യമിത്തിലോ,കലഹത്തിലോ പല ബന്ധങ്ങളുടെയും ഒഴുക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടുപോകുന്നു.പിന്നെയങ്ങോട്ട് ആരാദ്യം ക്ഷമ പറയും എന്നൊരു നോക്കിയിരിപ്പാണ്.ചിലർ ഇഷ്ടങ്ങളുടെ തീവ്രതയിൽ തെറ്റുകാരനോ, തെറ്റുകാരിയോ അല്ലാതിരുന്നിട്ടും തെറ്റ് ഏറ്റ് പറയാൻ ഉത്സാഹം കാണിക്കും,അതുപോലുള്ള ബന്ധങ്ങൾ ഇങ്ങനെ തട്ടീം,മുട്ടീം മുന്നോട്ട് പൊയ്‌ക്കൊണ്ടിരിക്കും.ചിലതിന്റെ ഉണർവും,പ്രകാശവും എന്നെന്നേക്കുമായി നഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്യും.പണ്ട് കാലത്ത് പറയാറുള്ള ഒരു വാക്കുണ്ട്...സ്നേഹത്തിന് കണ്ണും,മൂക്കുമില്ലെന്ന്... യാദാർത്ഥത്തിൽ അതിന് കണ്ണും,മൂക്കുമൊന്നും ഉണ്ടായിട്ടല്ല പഴമക്കാർ അങ്ങിനെ പറഞ്ഞത്...ആ ഇഷ്ടങ്ങളുടെ... തീവ്രതയും,ആദരവും കണ്ടിട്ടാണ്.
പക്ഷെ...ഇന്നുകളിലെ സ്നേഹബന്ധങ്ങൾക്ക് കണ്ണും,മൂക്കും മാത്രമല്ല.രണ്ട് കൊമ്പും,കൂർത്ത ധ്രംഷ്ഠകളുമുണ്ടെന്നാണ് എന്റെ ഭാഷ്യം.
ബന്ധങ്ങളുടെ വിലയറിയുന്നവൻ ...ആ പ്രകാശത്തെ തല്ലിക്കെടുത്താൻ ശ്രമിക്കില്ല..മറിച്ച് ..എതിരായി വീശുന്ന ഓരോ കാറ്റിലും അത് അണയാതിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കും.
ജീവിതം ഒരു ഓർമ്മതെറ്റാകാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി.
