പ്രത്യാശ

വർണ്ണങ്ങളുടെ ഇന്നലെകളിൽ നിന്ന് വിവർണ്ണങ്ങളുടെ ഇന്നുകളിൽ എത്തിപ്പെടുമ്പോൾ..ചില നഷ്ടങ്ങൾ നമ്മെ മുറിപ്പെടുത്തും... അത് വസ്തുവോ,വ്യക്തിയോ ആകട്ടെ...പലപ്പോഴും നഷ്ടങ്ങൾക്കൊരു വീണ്ടെടുപ്പില്ലെങ്കിലും..തിരികെ കിട്ടില്ലെന്നറിയാമെങ്കിലും പിന്നെയും ആഗ്രഹിക്കും....ഓരോ മനുഷ്യനും...കാരണം..
ആ നഷ്ടം പലപ്പോഴും നമ്മെ തളർത്തുന്ന ഒന്നായത് കൊണ്ടാണ്.ഓരോ ജീവിതത്തിന്റെയും നാൾവഴികൾ ...അതെത്ര ഇരുണ്ടതാണെങ്കിലും..മങ്ങിയതാണെങ്കിലും വെളിച്ചം പകർന്നിരുന്ന ചില ഓർമ്മകൾ ഉണ്ടാകും...ആ ഓർമ്മകൾക്ക് മീതെ മൗനത്തിന്റെ കനത്ത കരിമ്പടം പുതച്ചു പലരും ഇറങ്ങിപ്പോയേക്കാം...കാരണം നമൊക്കെയും...ജീവിച്ചിരുന്നുവെന്നോ...എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ നേടിയിരുന്നെന്നോ ഒരു തെളിവുമുണ്ടാകില്ല...പക്ഷേ...നഷ്ടങ്ങൾക്ക് മാത്രം തെളിവുണ്ടാകും.
നിമിഷങ്ങളുടെ ദൈർഘ്യം മാത്രമേ ചില ബന്ധങ്ങൾക്കുള്ളൂ...എപ്പോഴും ചേർന്നു നിൽക്കുമെന്ന പ്രത്യാശ ഉടലെടുക്കുമ്പോഴാണ് അവ സ്വയം അടർന്നു മാറുക.വേർപ്പെട്ട് പോകുക എന്നത് വളരെ എളുപ്പമാണ്.പക്ഷേ വീണ്ടും കൂട്ടി ചേർക്കുക എന്നത് നിഷ്ഫലമായ പ്രവൃത്തിയായി തീരും...ചിലപ്പോഴൊക്കെ.
പലപ്പോഴും ഓരോ മനുഷ്യനും തലകുനിച്ചു കൊടുക്കുക ചില ബന്ധങ്ങളുടെ കെട്ടുറപ്പിന് വേണ്ടിയാണ്...അത് നഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കാനുള്ള പരിശ്രമത്തിനിടയിൽ...ആത്മാഭിമാനം വ്രണപ്പെടുതുന്നവരും നമുക്കിടയിൽ ഉണ്ടാകും...പക്ഷേ....ഒന്നിന്റെ തുടക്കം മറ്റൊന്നിന്റെ അവസാനമാണെന്ന് നമ്മിൽ ചിലർ മറന്നുപോവുകയാണ്...
സ്വന്തം ജീവിതത്തെ പ്രണയിക്കാം....പക്ഷേ അത് നഷ്ടങ്ങൾ മാത്രമേ നൽകൂ.......
പെണ്ണിനെ പ്രണയിക്കാം...അത് വേർപാടിന്റെ വിരഹത്തിലേ അവസാനിക്കൂ......
മറിച്ച് പ്രണയിച്ചാലും പ്രണയിച്ചില്ലെങ്കിലും...
ആഗ്രഹിച്ചാലും...ആഗ്രഹിച്ചില്ലെങ്കിലും...
ഇന്നല്ലെങ്കിൽ നാളെ നമ്മെ തേടിയെത്തുന്ന ഒന്നുണ്ട്....അത് മരണമാണ്...പ്രത്യക്ഷത്തിൽ അല്ലെങ്കിലും എന്നും നമ്മോട് കൂടെ ചേർന്ന് നടക്കുന്ന ഒന്നാണ് അത്..
എന്റെയും...നിങ്ങളുടെയും കൂടെ....!!!