മൗനം....

മാഞ്ഞു പോകാതെ.....

ആത്മാവിന്റെ താളം....

അക്ഷരത്തെറ്റ്

പുൽനാമ്പുകൾ....

തണൽ മരങ്ങൾ....

സഹയാത്രികർ

ഉടമ്പടികളൊന്നുമില്ലാതെ...

മൗനത്തിന്റെ മതിൽക്കെട്ട്...

ബന്ധങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരുനാൾ

അയാളുടെ ജീവിത വഴിയിൽ അവളൊരു മതിൽ പണിത് തീർത്തു.

മൗനത്തിന്റെ കനത്ത വന്മതിൽ...

ജീവിതത്തിൽ ഉടനീളം അങ്ങനെയൊന്ന് അഭിമുഖീകരിക്കാത്ത അയാൾ എന്തിനെന്നറിയാതെ... ആ മതിൽ കെട്ടിനുള്ളിലെ ഏകാന്തതയുടെ തടവറയിൽ കാലങ്ങളോളം കഴിഞ്ഞു കൂടി.കാലക്രമേണ

അങ്ങിനെയൊരു മതിൽ പണിത് തീർത്തകാര്യം അവളും മറന്നു പോയിരുന്നു.

ഒരുപക്ഷേ അയാളുടെ നിയോഗമായിരിക്കാം അത്...!

മൗനത്തിന്റെ ഇരുട്ടറകളിൽ കിടന്ന് ഹൃദയം പൊട്ടി പിളരുമ്പോഴും

അയാളുടെ ചിന്തകൾ നീണ്ടു പോകുകയായിരുന്നു.

എന്തിനായിരുന്നു അടുത്തത്..?

ആ അടുപ്പത്തിനിടയിൽ എന്തെങ്കിലും ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നോ....അതുമില്ല.അത് പ്രണയമായിരുന്നോ....അല്ല..!

അത് സൗഹൃദം തന്നെ ആയിരുന്നില്ലേ..? അയാളുടെ മനസ്സ് പറഞ്ഞു...അതേ...

അത് യഥാർത്ഥ സൗഹൃദമായിരുന്നു.

ജീവിതത്തിൽ എവിടെയും കണ്ടെത്താൻ കഴിയാതിരുന്ന സൗഹൃദം...അത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് പ്രലോഭനങ്ങളിൽ വീഴ്ത്തുകയോ...സ്വയം വീഴുവാനോ അയാൾ ശ്രമിക്കാതിരുന്നത്.

ആ ബന്ധത്തിന് അയാൾ വലിയൊരു വില കല്പിച്ചിരുന്നു.

ആരും കല്പിക്കാത്ത വില.

പിന്നീടയാൾ ഒന്നും ഓർക്കാതെയായി.

ദിവസങ്ങളും മാസങ്ങളും വർഷങ്ങളും കഴിഞ്ഞുപോയി...

പിന്നീടെപ്പോഴോ കാലപ്പഴക്കത്താൽ 

ആ മൗനത്തിന്റെ കനത്ത മതിൽ കെട്ടിന്റെ കെട്ടുറപ്പ് നഷ്ടപ്പെട്ടപ്പോഴോ എന്തോ...

അത് എങ്ങനെയൊക്കെയോ

അടർന്നു വീണപ്പോൾ വീണ്ടുവിചാരമെന്നോണം അവൾ

ആ തടവറയിലേക്ക്  വീണ്ടും വന്നെത്തി

നോക്കി.പക്ഷേ...

അവിടെ അവൾക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞത് അവസാന നിമിഷം വരെ ചെയ്ത തെറ്റെന്താണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിക്കാതെ ആർക്ക് വേണ്ടിയും കാത്തു നിൽക്കാതെ 

സ്വയം ഉരുകി തീർന്ന അയാളുടെ ദ്രവിച്ച് തുടങ്ങിയ അസ്ഥികൂടമായിരുന്നു...!

ഇതൊക്കെത്തന്നെയല്ലേ...നമ്മൾ..❇️⁉️

നീണ്ട യാത്ര

ഇന്നലെകളിലൂടെ....

ചില അദ്ധ്യായങ്ങൾ

കഥാപാത്രം

Silent Attack

ഇങ്ങനെയും ചിലർ

കാത്തുനിൽക്കാതെ....

Depression(പലരും പറഞ്ഞ കഥ)

ശിഷ്ടം....പൂജ്യം

കർമ്മഫലം

ജീവിതവും...മരണവും

തെറ്റാതിരിക്കട്ടെ...ഒന്നും

ഇല പൊഴിയും കാലം

കേൾവിക്കാരില്ലാതെ......

ഭാഗ്യവാൻ

മറന്നു പോകുന്നു ചിലർ.....എല്ലാമെല്ലാം

വീണ്ടും ഒരു യാത്ര....

ഏതോ ഒരു ജന്മത്തിന്റെ ഊടും പാവും പേറിയുള്ള ഈ യാത്ര തുടങ്ങിയിട്ട്‌ കാലം ഒരുപാടായി.ഇതുവരേം എവിടേയും ചെന്നെത്തിയില്ലായെന്നത്‌ ഇതിനിടയിലെ ഒരു സത്യം മാത്രം.ജീവിതം അങ്ങനാ പലപ്പോഴും.ബന്ധങ്ങൾക്കൊരു വിലയുമിലാത്ത കാലം.പലപ്പോഴും നമ്മെ തിരിച്ചറിയാത്ത...മനസിലാക്കാത്ത ചില ബന്ധങ്ങൾ.ഒരുപാടാവേശത്തോടെ ചിലതൊക്കെ നമ്മൾ നെഞ്ചിലേറ്റും.പക്ഷേ കയ്യെത്തും ദൂരത്തെത്തുമ്പോഴേക്കും നമ്മെ അവഗണിച്ച്‌ കൊണ്ട്‌ തള്ളിമാറ്റി ദൂരേക്ക്‌ പോയ്‌ കഴിഞ്ഞിരിക്കും.ഏറ്റവും അടുത്തവർ തന്നെയായിരിക്കും പലപ്പൊഴും മുൻപിൽ.ഇതൊന്നും ചിലരെ ബാധിക്കുന്ന കാരണങ്ങളേ അല്ല.കാരണം ഇന്നൊന്ന്..നാളെ രണ്ട്‌ അതാണല്ലോ പ്രമാണം.

ഇതിനിടയിൽ വ്യക്തിയെന്ത്‌...?

വ്യക്തിത്വമെന്ത്‌...?

സൗഹൃദമെന്ത്‌....?

ബന്ധങ്ങളെന്ത്‌...

സ്നേഹമെന്ത്‌...?

മനുഷ്യനെന്ത്‌...?

പലപ്പോഴും നമ്മുടെ ധാരണകളൊന്നും ശരിയാകണമെന്നില്ലല്ലോ..?

അങ്ങിനെ വേണമെന്ന് നിർബന്ധം പിടിക്കാനും അവകാശമില്ല.

പക്ഷേ...ഓർക്കുക.

ഓരോ ബന്ധവും ഒരു പളുങ്കുപാത്രത്തിനു തുല്യമാണു.ഉടയാതെ..തകരാതെ സൂക്ഷിക്കാൻ ഒരുപാട്‌ ശ്രദ്ധയും കരുതലും വേണം.ഒരിക്കൽ തകർന്നാൽ വീണ്ടുമൊരു കൂട്ടിച്ചേർക്കൽ ഒരിക്കലും സാദ്ധ്യമായില്ലെന്ന് വരാം.

വിരഹമോ...വിരഹാർദ്ദ്രമോ അല്ല.പക്ഷേ എന്തോ ഒന്ന് ഉള്ളിൽ കിടന്ന് വല്ലാതെ തിളച്ച്‌ മറിയുന്നുണ്ട്‌.

ഒരു കനലായ്‌....

നോവായ്‌....

നൊമ്പരമായ്‌...

അകൽച്ചയിൽ നിന്ന് മത്രമേ ചിലപ്പോഴൊക്കെ ബന്ധങ്ങളുടെ ഇഴയടുപ്പം തിരിച്ചറിയാൻ സാധിക്കൂ.

ഓർമ്മകളുടെ ഘനീഭവിച്ച ഇരുട്ടിലേക്ക്‌ വീണ്ടുമൊരു യാത്ര.

ആരേയും ശല്ല്യപ്പെടുത്താതെ.....

ചിന്തകൾ...

ഒരു കടലോളം ആഴമുണ്ട് മനസ്സിന്...

ഒരു കായലോളം തിരയിളക്കമുണ്ടാകും കണ്ണുകൾക്ക്...പ്രത്യക്ഷത്തിൽ ശാന്തമെന്ന് തോന്നിക്കുന്ന പലരും ഒരു മലയോളം വലിപ്പത്തിൽ ദുഃഖങ്ങളും...

വ്യഥകളും നെഞ്ചിൽ കൊണ്ട് നടക്കുന്നു എന്നതാണ് യാഥാർഥ്യം.

തമ്മിൽ കണ്ടാൽ പുഞ്ചിരി തൂകുന്ന മുഖങ്ങൾ..

സ്നേഹാന്വേഷങ്ങളും..

ആശംസകളും അർപ്പിക്കുന്ന മനുഷ്യർ...

പുറംമോടിയ്ക്ക് വേണ്ടി പുഞ്ചിരിയ്ക്കുമെങ്കിലും ആർക്കും..ആരെയും അറിയില്ല...

എന്നതാണ് സത്യം..

സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയാൽ കാണാം എന്തൊക്കെയോ...

എവിടെയൊക്കെയോ വെച്ച് നഷ്ടപ്പെട്ടതിന്റെ കണ്ണീർ പാടുകൾ..

പലപ്പോഴും നമ്മിൽ പലരും അങ്ങനെയൊന്നും ആഴ്ന്നു ചിന്തിക്കാനോ...

കാണാനോ ശ്രമിക്കാറില്ല എന്നതും ഒരു യാദാർഥ്യം മാത്രം.

ചില നാളുകൾ കൊണ്ട് സൊരുക്കൂട്ടിയതൊക്കെയും നിമിഷനേരം കൊണ്ട് നഷ്ടപ്പെട്ടവരുടെ വേദനയിലൂടെ ...

സങ്കടങ്ങളിലൂടെ ...

വ്യഥകളിലൂടെ കടന്നു പോകുമ്പോഴും...

എന്റെ ചിന്തകൾ വിഭിന്നമാണ്...

അറിയാതെ.....

ആയുസ്സ്....

ഒരുപാട് ദൂരേക്ക്.....

ഇടവേളകളുടെ

വന്യമായ അന്ധകാരത്തിൽ

മുങ്ങിപ്പോയ ഞാൻ വല്ലാതെ ഹൃദയത്തിലേറ്റിയ ഒരു

സൗഹൃദത്തിന്റെ ഓർമ്മക്കായ്‌

ഞാനിതിവിടെ

എഴുതിച്ചേർക്കുകയാണ്.

പ്രത്യേകിച്ച്‌ പേരെടുത്ത്‌

വിളിക്കാൻ കഴിയാത്ത എനിക്ക് മുൻപെങ്ങും ലഭിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഏതോ നിമിഷങ്ങളുടെ ഇടവേളയിൽ

വന്യമായ അന്ധകാരത്തിൽ

മുങ്ങിപ്പോയ ഒരു കുഞ്ഞു

സൗഹൃദത്തിന്റെ ഓർമ്മക്കായ്‌

ഞാനിതിവിടെ

എഴുതിച്ചേർക്കുകയാണ്.....

പ്രത്യേകിച്ച്‌ പേരെടുത്ത്‌

വിളിക്കാൻ കഴിയാത്ത

ദിവസങ്ങളുടെ മറവിൽ ഇടയ്ക്കിടക്ക്

എന്തിനോ വേണ്ടി അകന്നു പോകുന്ന

ഒരു കൊച്ചു സൗഹൃദം.

മനസ്സിനെ തൊട്ടുണർത്തിയ

പിന്നീട്‌ മണിക്കൂറുകൾക്കുള്ളിൽ

ഹൃദയത്തെ ഞെരിച്ചമർത്തി..

നൊമ്പരപ്പെടുത്തി

അകന്നുപോയ സൗഹൃദം.

എന്തിനായിരുന്നു ഈ വരവും

പോക്കും എന്ന് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും

മനസ്സിലാകുന്നില്ല.

ഒരു പക്ഷെ സൗഹൃദത്തിന്റെ അളവുകോൽ വേറെ എന്തെങ്കിലും ആയിരിക്കാം.

സ്റ്റാറ്റസോ അങ്ങിനെ എന്തെങ്കിലും ആകാം.

ചില ബന്ധങ്ങൾ പലർക്കും നേരമ്പോക്ക് ആണെങ്കിൽ ആരെങ്കിലും ചിലർക്ക് അത് ജീവവായു ആയിരിക്കും.

സൗഹൃദം ചിലപ്പോൾ

മഴയായും...

വെയിലായും....

കാറ്റായും വന്നു പോകും.

ആ മഴയിൽ

ചിലപ്പോൾ കുളിരും..

ആ വെയിലിൽ ചിലപ്പോൾ

വിയർത്തൊലിക്കും...

കാറ്റിൽ ദിക്കറിയാതെ പറന്നകലും.

എവിടെയൊക്കെയോ തട്ടിയമർന്ന്

പോയ്ക്കൊണ്ടേയിരിക്കും.

ചിലപ്പോൾ ഒരു

ചെറിയ നിഴലിന്റെ

മറവിൽ തടഞ്ഞു നിൽക്കും.

ഇരുട്ടിന്റെ മറവിൽ

പാറിപ്പറക്കുന്ന മിന്നാമിന്നികൾക്കും അതിന്റേതായ

കർത്തവ്യവും കടമയും ഉണ്ടാകും

അതെത്ര ചെറിയ ജീവിയാണെങ്കിലും.

പക്ഷേ..

അതാരും തിരിച്ചറിയാൻ

ശ്രമിക്കില്ല.

ദൂരങ്ങൾക്കും...

വർണ്ണഭംഗികൾക്കും...

സ്വവർഗ്ഗത്തിനും അപ്പുറത്താണ്

ചില ബന്ധങ്ങളുടെ സ്ഥാനം

എന്നത്‌ പലപ്പോഴായി

പലരും മറന്നു പോകുന്നു

എന്നതാണ് ഇന്നുകളുടെ

അവസ്ഥാ വിശേഷം.

ഇതിനിടയിലെ നൊമ്പരം...

നെഞ്ചിൻ കൂടിന്റെ പിടച്ചിൽ....

ആത്മാർത്ഥയുള്ള ഉത്തരവാദിത്വം അന്വേഷണങ്ങൾ ഇതൊക്കെ

അനാവശ്യ ചോദ്യങ്ങളായി

അവർക്ക്‌ തോന്നിയേക്കാം.

ജീവിതമെന്ന കനത്ത

മതിൽക്കെട്ടിനുള്ളിൽ കഴിയുമ്പോൾ

പലപ്പോഴും പലരും

തിരിച്ചറിയില്ല എന്താണ്

യാദാർത്ഥ്യമെന്ന്.

ഇപ്പോൾ വ്യക്തമായി ഞാൻ

മനസ്സിലാക്കുന്ന ഒരു സത്യമുണ്ട്‌.

ചില സൗഹൃദങ്ങളിൽ

ആത്മാർത്ഥതക്കും

വിശ്വസ്ഥതക്കും സ്ഥാനമില്ല എന്നത്.

ഒരുപക്ഷേ ചിലർ അത്‌

ആഗ്രഹിക്കുന്നു പോലുമുണ്ടാകില്ല.

കടലിന്റെ ആഴവും പരപ്പും

ഒരു പക്ഷേ നമുക്ക്‌ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞേക്കാം.

പക്ഷേ...മനുഷ്യ മനസ്സിന്റെ

ആഴവും പരപ്പും

അതിലെ ചുഴികളും നമുക്കൊരിക്കലും അളന്ന്

തിട്ടപ്പെടുത്താൻ കഴിയില്ല എന്നതാണ് സത്യം.ചില ബന്ധങ്ങൾക്കിടയിൽ ആരെങ്കിലും ഒരാൾ വിഡ്ഢിയായി തീരുന്നു.

അപൂർണ്ണമീ മനസ്സ്....

ഓർമ്മകളിലൂടെ ഒരു യാത്ര....

എപ്പോഴെങ്കിലും ഓര്‍മ്മയുടെ ചിറകിലേറി...

പിന്നിലേയ്ക്ക് ചീറിപ്പാഞ്ഞു പോകുമ്പോള്‍..ചിലയിടങ്ങളില്‍ നാമറിയാതെ തന്നെ നിന്നുപോകും. പലപ്പോഴും ...  നമ്മെ ചിരിപ്പിച്ച...സന്തോഷിപ്പിച്ച...വേദനിപ്പിച്ച...ഒത്തിരി സങ്കടപ്പെടുത്തിയ ...ചില സംഭവങ്ങൾ...ചില ഓർമ്മകൾ.ഞാനും ഒരു യാത്ര പോവുകയാണ്.അരുതെന്ന്  മനസ്സ് കല്പിക്കുമ്പോഴുംഞാൻ ഉള്ളിൽ നിശബ്ദമായ് അവസാനമായി

കണ്ട കാഴ്ച്ചയേയും

കേട്ട വാക്കുകളെയും

മറക്കാതിരിക്കാനായി ഉള്ളിൽ നിറഞ്ഞ വേദനയോടെ..മൗനമായ് വഴിത്താര ഓരോന്ന് കടന്നു .കാലം മരണത്തിന്‍ ഗുഹാമുഖം തേടുന്നു .

കാലം ഏല്‍പ്പിച്ച മുറിവുകളില്‍...ഒരു കണ്ണുനീർത്തുള്ളി കൂടി അടർന്നു വീഴട്ടെ..ജീവിതമെന്ന ദീർഘദൂര യാത്രയ്ക്കിടയിലെ ഏതോ ഒരു ഇടവേളയിൽ കൂടെ യാത്ര ചെയ്ത ഒരു സഹയാത്രിക.ആ യാത്രയിൽ ഉടനീളം പലതും തമ്മിൽ തമ്മിൽ പറഞ്ഞു...സന്തോഷിച്ചു....ചിരിച്ചു...സന്തോഷങ്ങളും സങ്കടങ്ങളും പങ്കു വെച്ചു.കണ്ണെത്താ ദൂരത്തിനുമപ്പുറം പല കാഴ്ചകളും കൺ കുളിർക്കെ കണ്ട് യാത്ര തുടർന്നു...അവസാനം പാതി വഴിയിൽ ആ യാത്രയും അവസാനിച്ചുവോ എന്നൊരു തോന്നൽ.പലപ്പോഴും ഒരു മായാകാഴ്ച പോലെ ചിലർ വന്നു പൊയ്‌ക്കൊണ്ടേയിരിക്കും ബന്ധങ്ങളിൽസൗഹൃദങ്ങളിൽ..അങ്ങിനെ എന്തൊക്കെയോ...

എങ്ങനെയൊക്കെയോ ആയി...

ചിലപ്പോൾ തെളിവാർന്ന ചിത്രമായി കുറേക്കാലം...മുന്നോട്ടുപോകും...അതിൽ കൂടുതൽ ജീർണ്ണതയുടെ മൂടുപടം അണിഞ്ഞ്..അനിഷ്ടങ്ങളുടെ വകഭേദം തിരഞ്ഞ് ..ഒരു മായകാഴ്ചപോലെ..തിരികെ പോകുകയും ചെയ്യും..ഇന്നിലെ ബന്ധങ്ങൾക്ക് വർണ്ണരാജികൾ ആണ് കൂടുതൽ ഉത്തേജനം നൽകുന്നത്..അത് ചിലപ്പോ കാലത്തിന്റെ മാറ്റമാകാം...അല്ലെങ്കിൽ നേർക്കാഴ്ചയിലെ അന്തരങ്ങളും

വ്യത്യാസങ്ങളും

വ്യതിയാനങ്ങളും അന്തരങ്ങളും ആയിരിക്കാം..പുതുമ  കൂടുതൽ ഉൾക്കൊള്ളും തോറും..പഴമകൾ വേർതിരിച്ചറിയാനോ...പറയാനോ കഴിയാത്ത അരുചിയുടെ വകഭേദങ്ങൾ ആയി മാറും..പക്ഷേ..ചില സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് ഒരിക്കലും നിറഭേദങ്ങൾ ഇല്ല...വകഭേദങ്ങളും ഉണ്ടാകില്ല..അത് ജീവിതകാലം കൂടെ കൊണ്ടു നടക്കും..ഒരു ജീവവായു പോലെ...കാരണം...ഇങ്ങിനെ ചിലതാണ് നമ്മിൽ പലരെയും മുന്നോട്ട് നയിക്കുന്നത്...ചില സ്വപ്‌നങ്ങൾ.....ചില പ്രതീക്ഷകൾ...ചില ആഗ്രഹങ്ങൾ.....ചില ഇഷ്ടങ്ങൾ ......അങ്ങിനെ എന്തൊക്കെയോ...ഉണ്ടാകും ഓരോരുത്തരുടെയും കൂട്ടിന്...ഒരു സഹയാത്രികനെ പോലെ...എന്നും എപ്പോഴും...എങ്കിൽ തന്നെയും ആഗ്രഹിച്ചതൊന്നും നേടാൻ കഴിയാതെ..ചില യാത്രകൾ പാതിവഴിയിൽ അവസാനിക്കുകയാണ് പതിവ്..കാരണം....കാലം പലപ്പോഴും ചില ജീവിതങ്ങൾക്ക് മേലാണ് അതിന്റെ വികൃത ഭാവം കാണിക്കുക.

ചില സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് ഒരിക്കലും നിറഭേദങ്ങൾ ഇല്ല...വകഭേദങ്ങളും ഉണ്ടാകില്ല..അത് ജീവിതകാലം കൂടെ കൊണ്ടു നടക്കും..ഒരു ജീവവായു പോലെ...കാരണം...ഇങ്ങിനെ ചിലതാണ് നമ്മിൽ പലരെയും മുന്നോട്ട് നയിക്കുന്നത്...ചില സ്വപ്‌നങ്ങൾ.....ചില പ്രതീക്ഷകൾ...ചില ആഗ്രഹങ്ങൾ.....ചില ഇഷ്ടങ്ങൾ ......അങ്ങിനെ എന്തൊക്കെയോ...ഉണ്ടാകും ഓരോരുത്തരുടെയും കൂട്ടിന്...ഒരു സഹയാത്രികനെ പോലെ...എന്നും എപ്പോഴും...അല്ലേ...?

കഥയല്ല ജീവിതം