ഏതോ ഒരു ജന്മത്തിന്റെ ഊടും പാവും പേറിയുള്ള ഈ യാത്ര തുടങ്ങിയിട്ട്‌ കാലം ഒരുപാടായി.ഇതുവരേം എവിടേയും ചെന്നെത്തിയില്ലായെന്നത്‌ ഇതിനിടയിലെ ഒരു സത്യം മാത്രം.ജീവിതം അങ്ങനാ പലപ്പോഴും.ബന്ധങ്ങൾക്കൊരു വിലയുമിലാത്ത കാലം.പലപ്പോഴും നമ്മെ തിരിച്ചറിയാത്ത...മനസിലാക്കാത്ത ചില ബന്ധങ്ങൾ.ഒരുപാടാവേശത്തോടെ ചിലതൊക്കെ നമ്മൾ നെഞ്ചിലേറ്റും.പക്ഷേ കയ്യെത്തും ദൂരത്തെത്തുമ്പോഴേക്കും നമ്മെ അവഗണിച്ച്‌ കൊണ്ട്‌ തള്ളിമാറ്റി ദൂരേക്ക്‌ പോയ്‌ കഴിഞ്ഞിരിക്കും.ഏറ്റവും അടുത്തവർ തന്നെയായിരിക്കും പലപ്പൊഴും മുൻപിൽ.ഇതൊന്നും ചിലരെ ബാധിക്കുന്ന കാരണങ്ങളേ അല്ല.കാരണം ഇന്നൊന്ന്..നാളെ രണ്ട്‌ അതാണല്ലോ പ്രമാണം.ഇതിനിടയിൽ വ്യക്തിയെന്ത്‌...? വ്യക്തിത്വമെന്ത്‌...? സൗഹൃദമെന്ത്‌....?ബന്ധങ്ങളെന്ത്‌...സ്നേഹമെന്ത്‌...?മനുഷ്യനെന്ത്‌...? പലപ്പോഴും നമ്മുടെ ധാരണകളൊന്നും ശരിയാകണമെന്നില്ലല്ലോ..? അങ്ങിനെ വേണമെന്ന് നിർബന്ധം പിടിക്കാനും അവകാശമില്ല.
പക്ഷേ...ഓർക്കുക.
ഓരോ ബന്ധവും ഒരു പളുങ്കുപാത്രത്തിനു തുല്യമാണ്.ഉടയാതെ..തകരാതെ സൂക്ഷിക്കാൻ ഒരുപാട്‌ ശ്രദ്ധയും കരുതലും വേണം.ഒരിക്കൽ തകർന്നാൽ വീണ്ടുമൊരു കൂട്ടിച്ചേർക്കൽ ഒരിക്കലും സാദ്ധ്യമായില്ലെന്ന് വരാം.
വിരഹമോ...വിരഹാർദ്ദ്രമോ അല്ല.പക്ഷേ എന്തോ ഒന്ന് ഉള്ളിൽ കിടന്ന് വല്ലാതെ തിളച്ച്‌ മറിയുന്നുണ്ട്‌.
ഒരു കനലായ്....
നോവായ്‌....
നൊമ്പരമായ്‌...
അകൽച്ചയിൽ നിന്ന് മത്രമേ ചിലപ്പോഴൊക്കെ ബന്ധങ്ങളുടെ ഇഴയടുപ്പം തിരിച്ചറിയാൻ സാധിക്കൂ.ഓർമ്മകളുടെ ഘനീഭവിച്ച ഇരുട്ടിലേക്ക്‌ വീണ്ടുമൊരു യാത്ര.ആരേയും ശല്ല്യപ്പെടുത്താതെ.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ